*Visepresident van die Katalaanse regering. Uit die Frans vertaal deur Johann Rossouw.

Katalonië het die afgelope September in Parys nog ’n tree op die pad van sy terugkeer tot historiese normaliteit gegee. Vir die eerste keer sedert die koms van die demokrasie, wat die Franco-diktatuur opgevolg het, het die Katalaanse instellings die nasionale feesdag van 11 September buite die Katalaanse gebied gevier. ’n Gebaar van opening na die buitewêreld verbind aan die bevestiging van sy persoonlikheid. Telkens wanneer Katalonië sigself as sodanig kon uitdruk, was die verbintenis tot sy wortels en die wil om bande met ander lande te vestig altyd een van sy vernaamste oogmerke.

 Tans herwin Katalonië sy identiteit bietjie vir bietjie. Hy is opgeneem in hierdie benadering, want die raamwerk waarbinne hy ontwikkel, is nie dié waarbinne hy meer as ’n duisend jaar gelede tot stand gekom het nie. Sy status as outonome gemeenskap, ’n uitvindsel van die Spaanse oorgang, is die vrug van die groot gaping tussen die onderskeie aanhangers van die diktatuur en die demokrasie.

 Destyds, soos wat reeds die afgelope driehonderd jaar gepoog is, was die belangrikste doelwit om die heel sonderlinge Katalaanse identiteit wat tydens sy agt eeue van politieke onafhanklikheid gevorm is, te verswak. Soms hoor ’n mens dat die bestaan van outonomieë sekere streke daartoe beweeg het om nasies te wil word. Niks is verder van die geskiedenis af nie. In werklikheid probeer ’n oorspronklik onafhanklike nasie soos Katalonië, tot die status van ’n streek verskraal, eenvoudig om homself in vryheid te ontwikkel, en eis dan demokraties die dinge op wat hy regtens beskou as dit wat hom toekom.

 Dit is waarom Katalonië sedert die verlies van sy instellings na die oorlog van 1714 altyd meer outonomie gevra het. Dit is binne hierdie konteks dat die Katalaanse volk in 2006 die hervorming van die statuut van Katalonië se outonomie bekragtig het, wat deur die Spaanse parlement goedgekeur is en aan die land sy hoogste vlak van selfregering sedert die verlies van sy soewereiniteit gegee het.

 Die nuwe statuut endosseer die buitelandse beleid wat reeds die laaste jare deur die regering gevolg is en moedig nuwe aksies aan binne die raamwerk van die bevoegdhede wat aan hom toegeken is. Een van die innoverendstes, wat baie fyn dopgehou word deur openbare owerhede wat nie state is nie en tog oor wetlike en uitvoerende vermoëns beskik, is dié wat Katalonië inskakel by die stelsel van die Verenigde Nasies (VN).

 Getrou aan ’n multilaterale wêreldbeeld, het Katalonië ’n groeiende belangstelling getoon in samewerking met die verskillende organisasies van die VN en die eerste substaat-kollektief geword wat ooreenkomste daarmee gesluit het. Dít is wat daartoe gelei het om die bestaan op te roep van ’n Katalaanse model wat nuwe rolspelers bo en behalwe tradisionele staatsregerings in staat sal stel om deel te neem aan die oogmerke en programme van die VN.

 Tot op hede is voorkeur verleen aan samewerking ter wille van ontwikkeling, wat geval het binne die lang tradisie van solidariteit eie aan die Katalaanse volk. Nou het die regering vir hom ’n nuwe doelwit gestel, naamlik om ook te werk vir die bewaring van taaldiversiteit in vennootskap met die Verenigde Nasies se Organisasie vir Onderwys en Kultuur (UNESCO).

 Buiten sy betrokkenheid by multilaterale organisasies, begunstig die regering ook die vorming van nuwe afvaardigings na die buiteland, op die model van Brussel, wat ’n pionier op die terrein is: dit kan gewis nie anders wees nie in ’n land wat so ’n groot Europeïstiese tradisie het.