We think caged birds sing, when indeed they cry

John Webster in The White Devil.

Ander gevangenes mag hom nie hoor nie,

in sy hok in die vierkant

van die tronk:

en Pisa is ’n kloklui ver.

Die pes wandel bedags

op swaar soldatestewels;

en snags skyn fel –

’n aflosoog vir die son –

die skynwerpers wat soek

en uiteindelik vind

onder gekastyde vel en been:

’n siel.

Later het hy ’n tentjie gekry –

só groot was sy kou wel –

vir groter privaatheid;

en toe kon hy aanskou

die skaduwees van wagte

wat uur na uur verbytrek op die seil

soos in Plato se grot.

En ook dít kon hy sien:

hoe ’n salmander flikker oor die klipplaveisel;

hoe Broer Perdeby ’n huisie bou

van klei, vier vertrekke groot;

hoe ’n mier hom ’n reus waan in ’n drakeryk.

As a lone ant from a broken anthill

from the wreckage of Europe

ego scriptor

skryf hy in 1946,

voor hy Amerika toe geneem

en mal verklaar is

en verban tot ’n gestig,

dertien jaar lank.

Maar nog sing Ezra Pound

in sy verse

en in dié van ander:

want invloed is ’n blywende gety

wat kom en gaan

en kom en gaan

by grense van ’n oorlogstyd verby.