Onder die skadu van die taksusbome

sit die uile, van die voetpad weggekeer,

soos Oosterse gode met vorsende rooi oë

onbeweeglik in ’n ry. Hulle mediteer.

Só sal hulle roerloos wag, tot oplaas

die triestige uur wanneer die skemering

die kantelende son verplaas

en weer haar onderbroke skadu’s bring.

Hul peinsende houding leer die filosoof

om onrus en beweging af te wys

en elke begeerte uit te doof;

Ons, bedwelm deur ’n vlugtige illusie,

betaal ons lewe lank die prys