Twee gedigte van Raul Rivero

Hierdie artikel is deel van 'n versameling artikels wat gehuisves word by Blik met die doel om dit digitaal te bewaar en beskikbaar te stel.

* Indeks van artikels

2004-12-17

Henry September

Raul Rivero is ‘n Kubaanse digter-joernalis. "El Gordo" (die vette) - sy bynaam - is die oprigter van 'n onafhanklike Kubaanse nuusblad, Cuba Press. Die 20ste Maart 2003 word hy tesame met 74 medeburgers gearresteer, aangekla van misdade teen die staat (asof mens enige misdaad behalwe misnoeë teen jou eie poephol sou kon begaan), en veroordeel tot 20 jaar gevangenskap. Die Europese Unie reageer deur die Baardbek se eiland tot die buitenste duisternis te verban. Zapatero, die onlangs verkose Spaanse Eerste Minister, sien tereg in dat tromp-op konfrontasie nie gaan help nie en beding 'n ander kompromie in die skadu, seker maar so 'n rapsie stok en 'n klossie wortels; die gevolg is dat 'n twaalftal politieke gevangenes vrygelaat is oor die afgelope dae, waaronder Raul Rivero. Hy het 20 kilogram in die boep verloor. Hulle neem hom terug na sy studeerkamer en sy vrou, Blanca Reyes ("Blanca" is wit, "Reyes" beteken konings). Hy sê hy sal weer so maak, verder probeer werk as joernalis. Die alledaagse gebeure is 'n veld wat gedek moet word, byna soos die bul die koeie van diens is, sodat kalwers van begrip die lig mag sien. Verse natuurlik ook. By ontstentenis aan interpretasie. Dis nou indien die owerhede hom nie te veel in die staat gaan (be)loer nie. Gaan hy bly of gly? Nee, sê hy; om heen te gaan is nie 'n opsie nie; hy is en bly 'n Kubaan.

'n Opstel oor Tirannie

Dié een op straat, die land s'n
die ruwe en driftige tirannie
wat my burgerlike bestaan beheer
is verbygaande
want dit striem die liggaam
maar het nie genoeg vindingrykheid of agente
om my gees aan te tas nie

Maar hoor my Berta
van jou reuk
van jou reuk wat my geheue se kroon is
van die laaste soene
van 'n handjievol gesprekke
wat reeds weerklink
van hierdie intieme tirannie se verhewe strafheid
wat ek self oproep en ewig maak
kan niks my red nie.

Septembergebed

Maagd van Genade
Daar lê jou seun Juan Antonio
weer in die tronk
klam, vroom, vieslik
verander in 'n bees sonder skaduwee

Kyk na hom agter grendel en slot
as jy vannag verbykom
in die hemel bo Pinar del Rio
en help hom tog
die lans van Mag
en van lyding begryp

Jy, moeder van alle bandiete
spaar 'n blik vir Juan
jou ou dienskneg
die deurmekaar ou, die trae, die sagte verraaiersklong
wat na sy eerste Nagmaal
gaan aansluit het by die Kommunistiese Party

Los in sy sel 'n boodskap vir dagbreek
want die heiliges is gemaak van vergewe en vergeet
en hulle haat mos nie en koester nie 'n wrok soos ons mense nie