*Rock-historikus en skrywer van Seeker’s Guide to the Rhythms of Yesteryear, [email protected]

Miskien is daar iets inherent skoons aan geïsoleerde intensiteit wat sidder van pyn en eensaamheid, ’n ruimte waar die voortreflikste digters, kunstenaars en musici vertroosting en realiteit vind?

Hierdie voorbestemde sjabloon het swaar geval op ’n jong Nick Drake, gebore in die Burmees-Japanse nasleep van 1948. Getoë in ’n welvarende en vooraanstaande Koloniale gesin, het Nick op die ouderdom van ses jaar deuntjies begin komponeer wat hy dan op ’n bandmasjienrol opneem. Na sy graduering aan Marlborough College in Wiltshire, waar hy kaptein word van die rugbyspan, het Nick die klarinet, saksofoon en klavier leer bespeel, en nie minder nie as sewe GCE-onderskeidings behaal, maar soos alle kunstenaars Fisika en Chemie gedruip. In hierdie tyd koop hy sy eerste akoestiese kitaar en begin met oopsnaarwerk eksperimenteer. Teen 1966 wen Nick ’n beurs om Engelse literatuur aan die Universiteit van Cambridge te studeer, voorafgegaan deur sy ses maande sabbatsverlof aan die Universiteit van Aix, Frankryk. Dit was hier, in die Parys van Henry Miller se straatvrouebuurt, dat Nick ernstig begin skryf en hom met allerlei bymiddels behelp het. Die Paryse wedervaringe het aan hom ook ’n nuwe intimiteit besorg met die sangeres Françoise Hardy. Nick het dikwels in haar woonstel in Parys tuisgegaan en talle opnames gemaak, wat Françoise Hardy gesweer het sy nooit sal vrystel nie. By sy terugkeer na Londen tree hy op as ondersteunende speler vir Country Joe & the Fish by die Roundhouse in Camden Town, waar hy groot indruk gemaak het op Ashley Hutchings, stigter van Fairport Convention. Na die konsert het Ashley Nick aan Island Records se Joe Boyd voorgestel, wat gelei het tot die opname, in die lente van 1969, van Five Leaves Left, met musikale ondersteuning deur Fairport Convention en sy Kollegevriend, Robert Kirby, as opname-ingenieur. Die album was slim, in die besonder die alleenstaande “River Man” met sy 5/4 maatslag, harmoniewisselings en aanwending van versifikasie. Nick se snaarplukwerk was briljant en het veral geskitter in die fluitagtig vreeslose “Three Hours” en veeleisende “Cello Song”, met die vergunning van Strawbs-oorgeklankte Claire Lowther (Walkabouts het dit gedek). Die eerste “drie-uur”-sessies het die Traffic-weeskind, Reebob Kwaakhu Baah, met sy voodoo-klankteksture en Tintagel se Ian McDonald op die fluit ingesluit.

Na die album het Nick die Kollege verlaat en na Londen verhuis, waar hy drie onbegeleide liedjies opgeneem het vir John Peel van die BBC. In dieselfde jaar het hy ondersteunend maar ongemaklik opgetree vir Fairport Convention in die Royal Festival Hall in Londen, sonder om die gehoor aan te kyk of met hulle te praat, en tussen elke twee liedjies van die verhoog padgegee. Nick se jazz-agtige volgende opname, Bryter Lyter, het die minimalis John Cale van Velvet Underground getrek, wat die orrel en celeste bespeel het in die skouspelagtige “Northern Skies”, ’n gunsteling van Piet Botha se groep. Hier was die onskuld nou in flirtasie met die stralekranse van engele wat in die borealis gebaai het, en nog het die wêreld niks opgemerk nie. Niks, in vlees of gees, kom naby die vlugtige “Northern Sky” nie. (Geïnspireer onderwyl hy met ’n rugsak deur Noorweë op pad was), adem Cale se celeste soos ’n neersiftende misreën deur hierdie dampvenster. Bryter Lyter was, uit patroon, meer van ’n fusion-mengeling van mistige folk met onstuimige jazz-stuwings soos “Hazy Jane 11”. Die album was deurtrek van innuendo deur Melody Maker, hoofsaaklik vanweë die Fairport-ondersteuning. Fluitis Ray Warleigh en Lyn Dobson adem onderskeidelik deur die instrumentale “Bryter Lyter” en “Sunday”, met Ian wat in King Crimson aansluit. Let daarop dat Nick se instrumentale passasies nie simptomaties van ’n inspirasieblok was nie, maar eerder toegeskryf moet word aan sensitiewe skakeling tussen die mood-variante. Die vingerplukkende “Hazy Jane 1” wat met Kirby se orkestrasie gedwarreldans het, het later die strande van Afrika bereik deur twee klein winkeltjies in Stellenbosch, Sigma Records en Adrian’s Records. Onder die “gedooptes” was Koos Du Plessis, en die Kombuis waarvan ek persoonlik kan getuig!! Die jazz-agtige “Poor Boy”, ondersteun deur die voormalig Suid-Afrikaanse Blue Notes-pianis Chris McGregor, indertyd ’n lid van Brotherhood Of Breath, kon ewegoed enige Ronnie Scott-konstabulary binnegegaan het. (Chris het hom uit baie snitte onttrek omdat hy gevoel het dat hulle nie die jazz regverdig nie.)