Uit die Engels vertaal deur Johann Rossouw

Weereens kniel ek

voor dié baar-graf

dié chtoniese bron, miasmamoeras

wat my neertrek uit die hemel,

vanaf my koel randtroon

na die smeulende sentrum,

die vormlose vloeiings

van my wenende genesis.

Dit het gelyk, selfs toe,

selfs voor die koord gesny is

dat my skepping ´n triomf was

vir orde bo chaos,

son bo maan,

vorm die vormlose vormend

in die polsende, troebel dam –

troebel en geheimsinnig;

en soos die eerste atoom geklou het aan die volgende,

soos sel op sel die muur van my verstand gebou het,

het ek gedog ek hoor my vader roep

(’n laggende roep, met trane gesprinkel),

wie se geboorte, soos myne,

die uiteindelike, klimaksrewolusie was,

’n ydel, maar heerlike afjak van die groot hoer

na wie se maag ons wederkeer –

Jona na sy walvis,

om mank en nederig gespoeg te word

op ’n onbekende strand,

nuutgebore,

’n effe meer,

’n effe minder